Veel mensen schamen zich voor wat ze voelen, voor wat er is, wie ze zijn of waar ze vandaan komen. Hele families zeggen: “Met ons gaat het goed!” Maar ondertussen… Nee hoor, niets aan de hand. En zo regelen velen alles zelf, krijgen we nooit de hulp die we écht nodig hebben.
Kortom: we hangen de vuile was niet buiten. Maar we schamen ons kapot voor het onverwerkte leed – dat als een parasiet aan ons vreet.
Hele oude overlevingsmechanismes
Mijn schaamte was een overlevingsmechanisme dat mij volledig beheerste. Ik schaamde me voor het gevoel van pijn waar ik geen raad mee wist.
Je kunt trauma of gebeurtenissen cognitief verwerkt hebben – in de bovenlaag – maar als de bijbehorende gevoelens weggestopt blijven, blijven situaties zich herhalen. Totdat er inzicht komt.
We bezitten allemaal een zelfhelend vermogen, maar velen voelen daar de kracht (nog) niet voor. Het vraagt moed.
Via familieopstellingen, NEI-sessies, hypnose, NLP, Reichiaans ademwerk, energetische therapie, innerlijk kind werk en andere vormen van traumaverwerking kun je je bewust worden van je oude overtuigingen en mechanismes.
Want ook al denk je dat je alles al hebt aangekeken of verwerkt… zomaar ineens kan er weer een oud mechanisme opduiken. Je merkt het bijvoorbeeld aan gedrag in de bovenlaag. Bij mij uitte zich dat in emotie-eten, zelfafwijzing en in het raken aan mijn persoonlijke tekorten.
Het geheim mechanisme
Ik suggereerde – onbewust – dat ik geen hulp wilde. Omdat het geheim mechanisme nog altijd actief was.
Dat mechanisme waarin ik me zó ongelooflijk schaamde voor wat mij is overkomen (jeugdtrauma, seksueel misbruik). Ik durfde mijn emoties niet te uiten. Een enorm, verdoofd, opgesloten en beschamend gevoel.
Mijn hele leven riep ik om hulp, terwijl ik het geheim moest blijven bewaren. Iedereen om mij heen zag mij kort, suste mij – tot beheersing. En ik? Ik verdoofde.
Dezelfde situaties bleven zich herhalen: ik vroeg om hulp, maar tegelijk sloeg het mechanisme toe. De aangeleerde trots. Ik kon en wilde niets laten zien van hoe ik me werkelijk voelde.
Een vicieuze cirkel van niet gehoord en niet gezien worden. Hulp vragen bij ouders, huisarts, politie… veertig jaar lang.
Ik riep om hulp en tegelijk riep iets anders in mij: “Nee hoor, we doen het zelf. We hebben niets nodig.”
Totdat ik me bewust werd dat ik telkens mijn eigen glazen ingooide.
Mijn innerlijk kind
Ik vroeg mezelf:
Lieve kleine Anita, wil jij geen hulp?
Terwijl we het steeds wél vragen?
En kleine Anita wees me op het geheim mechanisme. Een oeroud patroon in de familielijn van:
“Niets aan de hand, met ons gaat alles prima.”
Een aangeleerde trots, die verdovend en verstikkend was. We roepen om hulp, maar het mechanisme roept telkens keihard terug: “Geen hulp nodig! We doen het alleen.”
Een diepe overtuiging die ik herken in mijn familielijn, en in velen die ik zie en voel.
Een collectieve schaamte
Dit oude mechanisme begon te barsten.
Schaamte over hoe we ons voelen. Schaamte over wie we zijn. Het is misselijkmakend. Altijd een rechte rug, altijd een goed voorkomen.
Maar het in stand houden van zo’n geheim mechanisme… het is kansloos. Het voelt als een vreemde energie die ik gelukkig heb losgelaten.
En ik wil graag anderen ondersteunen in dit complexe proces. Want velen roepen om hulp – maar worden niet gehoord of gezien. Omdat ze onbewust uitstralen dat ze geen hulp willen.
Omdat die oude trotse beschermer niet kán of wíl opzij stappen.
Het is een maatschappelijke, collectieve problematiek.
En ik zie jou. In herkenning. In erkenning.
Weg met de schaamte. Laat je maar zien.
™